Complot

De afgelopen weken heb ik me best vermaakt met de Qanonverzinsels van viruswaanzinnigen en aanverwante complotfetisjisten. Nu de coronazee blijft golven zijn die eigenlijk om te janken, maar toch is het ook hilarisch hoe de zulthoofden van onze samenleving de schuld van de pandemie proberen te leggen bij een diep verborgen, maar niettemin zeer actieve bloeddorstig kindermisbruikende overheid, die deels bestaat uit als mensen verklede aliens. En dat allemaal om het eigen gedrag maar niet kritisch onder de loep te hoeven nemen.
Dat de media deze woedende schreeuw uit de zijlijn vervolgens presenteren alsof het ganse volk aan het muiten slaat is erg genoeg, maar ik troost me met de gedachte dat de meerderheid nog voldoende gezond verstand heeft om lachwekkende complotkul van serieuze realiteit te onderscheiden.
Dit neemt niet weg dat de overheid mijn vertrouwen op heel andere terreinen wel ronduit beschaamt. Dat heeft alles te maken met hoe in dit land, ondanks de doctrine dat eerst alles keurig met alle partijen doorgepolderd moet worden, allerlei majeure ingrepen in het landschap er bestuurlijk doorheen worden gesjoemeld. De invloed van bedrijvenlobby’s blijkt iedere keer weer groter dan die van het al dan niet georganiseerde burgerbelang.
Dat merkte ik, toen ik na maanden onderzoek alle werk-in-uitvoering en verdere plannen voor het IJsselmeergebied over elkaar kon leggen en tot de conclusie kwam dat als het aan de hoge heren en dames ligt, er voor de gebruikers: de watersporters, vissers en beroepsvaart verdomd weinig ruimte overblijft.
Het cynische is, dat voor de invulling van al die plannen een inspraakgebouw is opgetrokken dat zijn weerga niet kent. Als voormalig adviseur op dat terrein heb ik daar redelijk kijk op, en ik zou het niet mooier kunnen verzinnen. Toch blijkt keer op keer dat de inspraak van betrokken actiegroepen en lokale bewoners tijdens de vele ontwerpevents, ideeënwerkplaatsen en meedenksessies geen enkel gewicht in de schaal legt tegenover de belangen van de industrie en de vaak megalomane ideeën van de beleidbedenkers. Alle waarschuwende vingers van wetenschappers en doortimmerde rapporten van onafhankelijke deskundigen ten spijt, gaan eenmaal in gang gezette planideeën gewoon door zodra er een groot bedrijf begint te kikken. Over tien, twintig jaar, voorspel ik op goede gronden, hebben wij varenden het nakijken en is het IJsselmeergebied gereduceerd tot een verzameling doorvaartjes tussen de vele zonneatollen, windparken, nepwadden, helofytenmoerassen, vogeleilanden en vooroevers, die als het even kan ook nog volge-bouwd worden met wooncomplexen, terwijl werkelijk houtsnijdende maatregelen – zoals een permeabele Houtribdijk – nog altijd op zich laten wachten.
Je zou er haast een complot achter vermoeden, want in al mijn interviews met deskundigen en beleidmakers kreeg ik nergens, nérgens een keiharde noodzaak voorgeschoteld voor bijvoorbeeld de doelbewuste moerasvorming tussen Hoorn en Marken of de als kanker voortwoekerende eilandhonger van bedrijven en natuurclubs met teveel geld en te weinig urgentie.
Maar wel blijkt Natuurmonumenten, dat van de overheid alle ruimte kreeg om lekker te gaan tuinieren in het Markermeer, gewetenloos genoeg om vele tonnen aan kankerverwekkend granuliet te storten op de Markerwadden. ‘Een experiment’ noemen ze dat, dat niet werd uitgebreid omdat het spul niet voldeed om de zandoever te verharden. Ze zeggen er niet bij dat als het dat wel had gedaan, ze zonder blikken of blozen honderdduizenden tonnen van die troep bijgestort zouden hebben, terwijl ze toch om strijd beloofd hebben dat er geen korrel bodemvreemde grond gebruikt zou worden.
Granuliet is al jaren zéér ongunstig in het nieuws, maar Natuurmonumenten is niet te beroerd om er nog even een ‘experimentje’ mee te beginnen, daartoe ongetwijfeld aangezet door markerwadden-grootverdiener Boskalis, die natuurlijk van de zooi af moest.
Ondertussen mogen die grootgrondverplaatsers, nota bene op uitnodiging van de overheid, op veel inspraaksessies brutaalweg hun bedrijfsbelang komen verdedigen, met doorzichtige verhalen over de geweldige voordelen van hun gewroet voor mens, plant en dier.
Ik weet dat inmiddels veel collega’s blij zijn met de Marker Wadden en het is er ook best mooi geworden, maar ik kan gewoon niet tegen de hypocriete zwendel, nee laat ik vriendelijk blijven: het arglistige gehuichel waarmee we er keer op keer ingerommeld worden.
Zeker kan de natuur van het IJsselmeergebied een robuuste, duurzame aanpak goed gebruiken; daarover geen twijfel, maar daarmee wordt hooguit, hóóguit de helft van de bestaande en voorgenomen ingrepen verklaard.
Nee, in een ‘deep state’ coronacomplot geloof ik allerminst, maar dat er voortdurend verborgen krachten samenzweren om ons allerlei onzin aan te smeren, daarvan ben ik inmiddels diep overtuigd.