In gesprek met een kennis werd ik geattendeerd op het boekje ‘Niets nieuws onder de zon en andere toevalligheden’, dat o.a. gaat over de waarde van de chaos-theorie bij veranderingsprocessen. Interessant genoeg om eens door te nemen. Ik ontdekte weer nieuwe wetmatigheden, die het gemakkelijker maken om te begrijpen hoe bepaalde ‘transitiemomenten’ werken.
Er zit veel in dit boekje en dus haalt iedereen er iets uit dat bij hem past. Wat ik eruit haal is dat ontwikkelingen zich gedragen als golven. Om zo’n golfbeweging te begrijpen is de chaostheorie nuttig: die laat zien dat ook in chaos een patroon te vinden is: de ‘fractalwave’. Het is de kunst om op de rug van zo’n golfbeweging mee te rijden, zonder ‘over de kop’ te gaan en in de krul te belanden, maar in plaats daarvan op het hoogste punt een sprong naar de volgende golf te maken. Vaak lukt dat laatste niet en beland je toch in de krul. Dan moet je kiezen: wat doe je? Springen of blijven zitten? En als je wilt springen, is daar dan een handleiding voor? Hoe zorg je ervoor dat je gaat surfen, in plaats van reddeloos te verzuipen?
Bewegen blijkt altijd beter dan stil blijven zitten. Daar over nadenkend ontdekte ik weer eens hoe ongemerkt je in bepaalde patronen verstrikt raakt en hoe lastig het is om dan toch weer in beweging te komen.
Het bracht me terug bij een beeld dat al heel lang symbool staat voor die steeds weer enge sprong in het diepe: de Tarotkaart van ‘de dwaas’. Die roept me, als een tempelbel in de verte. Hij nodigt me uit om in beweging te komen. Wat dat inhoudt? Ik heb geen idee, maar ik ga het uitvinden.
Beweging
Omdat sportschool en fitnessclub niks voor mij zijn, zoals ik vorig jaar uitvoerig heb uitgeprobeerd, zoek ik een andere manier om ‘in beweging’ te komen, zowel geestelijk als fysiek. In mijn geval is het dan goed om meteen maar de grootste uitdaging op te pakken die ik kan verzinnen. De polonaise aanvoeren op het carnaval. Jezelf spontaan (!) in vreemde situaties mengen en doen wat er in je opkomt, al is het nog zo gek: acties die bij mij doorgaans een aan braakneigingen grenzende gêne opwekken, situaties waarin ik nog niet dood gevonden wil worden. En dat dan regelmatig, bij voorkeur voor publiek. De meest uitdagende manier om dat te oefenen zonder vaak en ernstig dronken te moeten worden, is natuurlijk: theatersport.
Dat blijkt zowaar vlak in mijn buurt voorhanden. Ik ben meteen gaan kennismaken. En inderdaad: niets is te dol. Gelukkig zijn de overige deelnemers tamelijk normaal ogende types, met wie je ook heel gezellig een kopje thee kunt drinken. Maar het belangrijkste is ‘bewegen’. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten