Gisteren was ik op een bijeenkomst van het Servant Leadership-netwerk, waar ons enthousiast verteld werd wat we allemaal zouden kunnen hebben aan het gebruik van social media.
Nu volg ik de ontwikkelingen wel enigszins, maar ik ben geen gepassioneerd gebruiker van alle mogelijkheden die me ten dienste staan. Tot nu toe heb ik geen Facebook- of Hyvespagina, geen twitteraccount en film ik niet dagelijks al mijn wederwaardigheden om die dan ogenblikkelijk op YouTube te knallen. Dat zou ik misschien wel moeten doen om mee te tellen in deze wereld, maar voorlopig heb ik nog te druk met andere dingen, en te veel vragen.
Wat me onder andere bezighoudt, is de kwestie van de aantallen. De sociale media lijken hun waarde vooral te ontlenen aan de invloed van de grote getallen. Ik hoorde gisteren mensen zeggen dat je op LinkedIn pas iemand bent (en dus door potentiële opdrachtgevers of klanten als zodanig wordt gezien) als je minimaal 500 contacten hebt. Nou, ik heb het even nagekeken, en ik heb er 115. LinkedIn-wise ben ik dus een enorme loser, maar ik heb dan ook de vergissing gemaakt om selectief te zijn. Moet je kennelijk niet doen. Ik krijg regelmatig verzoeken om vriendjes te worden van mensen waarvan ik denk: ken ik die? En als ik dan het profiel bekijk, is vaak de conclusie: nee, ken ik niet, of: nee, niet interessant genoeg. En dan weiger ik om vriendjes te worden, waardoor ik, naar nu blijkt, al een hele hoop geweldige job-opportunities ben misgelopen (en de hemel weet dat ik die best kan gebruiken). De inleidster vertelde dat zij 1.800 twitter-accounts volgt, en zelf 22.000 volgers heeft, en bovendien dat ze in de honderdduizenden berichten die dat oplevert moeiteloos kan selecteren wat voor haar van belang is en wat niet. Ik heb daar geweldig veel bewondering voor, want ik zou het niet kunnen.
Ik hecht nogal aan kwaliteit, en die vind ik te weinig in al die vluchtige contacten met honderden vrienden die geen echte vrienden zijn. Is dat suf? De inleidster van gisteren beweerde dat juist die beperking tot 140 tekens op Twitter hele krachtige en diepe, soms zelfs emotioneel zielsverrijkende boodschappen oplevert, die moeiteloos op kunnen bieden tegen een goed gesprek achter een glas wijn. Het zal, maar ik geloof er niet in.
Voordat je nu denkt dat ik een sceptische zuurpruim ben: ik zie ook wel degelijk enorme voordelen. Crowdsourcing en cocreatie spreekt me bij voorbeeld geweldig aan. O, geen idee wat dat is? Nou, ik heb er ook nog maar weinig ervaring mee, maar het komt erop neer dat als je iets wilt weten of delen of maken, dat je met behulp van de sociale media gemakkelijk kunt ‘inpluggen’ in de enorme hoeveelheid mensen die op sociale media actief zijn, en daar zitten er dan vaak wel een paar bij die precies het juiste antwoord op jouw vraag weten, ook iets te delen hebben, of samen met jou energie willen steken in wat je wilt maken. Dat idee, en dat proces van vragen, afstemmen en creëren heeft alles te maken met ‘het scheppen van kansen voor gelukkig toeval’ dat in de complexiteitstheorie een grote rol speelt. Niets mooiers, vooral als daar hechte relaties uit voortvloeien, waarmee je echt iets tot stand kunt brengen en waarde kunt toevoegen aan het geheel.
Daarom ga ik toch maar eens wat actiever worden. Mijn eerste stap is dit blog. Een soort persoonlijke column op internet, waairn ik oude en nieuwe gedachten, overwegingen en ideeën een plek kan geven, in de hoop dat een groter publiek dan ik normaal met mijn stukken bereik dat leuk vindt en er iets mee kan. Houdt voor mijn gevoel mooi het midden tussen ruimte voor de inhoud en ruimte voor de grote getallen. Ergens in dat midden hoop ik voldoende ‘volgers’ en reacties te kunnen genereren om elkaar met waardevolle ideeën en overdenkingen te blijven voeden. Bij wijze van experiment stuur ik de aankondiging van dit eerste blog toe aan iedereen in mijn adresboek en misschien ga ik zelfs wel een twitteraccount openen om je van volgende blogs op de hoogte te houden. Eens kijken hoeveel kwaliteit dat oplevert. Zegt het voort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten