Godsbewijs

Kortgeleden had ik het helemaal gehad. Het was alsof de goden weer eens samenspanden en ik kreeg het sterke gevoel dat daarboven een sardonisch spelletje met me werd gespeeld.

Voor veel mensen verloopt het leven best wel logisch: je wordt geboren, gaat naar school, leert een vak, krijgt een baan, sticht al of niet een gezin, werkt door tot je pensioen, knutselt nog wat aan je hobbies en gaat dood. Zo hoort het.

Maar voor sommmige mensen verloopt het leven helemaal niet logisch. Zoals voor mij.

We waren met het schip van mijn partner Martine op de werf. Routineklus, zij het dat er wel wat werk op mij lag te wachten dat niet gemakkelijk aan anderen overgelaten kon worden: de afsluiters van de buitenwaterspoeling van beide toiletten moesten worden vervangen, de afvoer van de keuken was aan renovatie toe en er moest een vlakafsluiter in de machinekamer worden nagekeken. Dat klinkt allemaaal heel technisch en dat is het ook, maar waar het op neerkwam was dat ik een uurtje nadat we hoog en droog op de helling stonden het schip al op vier punten beneden de waterlijn open had liggen.  Even later werd ons meegedeeld dat de werf ons de volgende dag alweer in het water wilden hebben, terwijl we een kleine week hadden afgesproken: er was een schip dat zich onverwacht had gemeld en dringend omhoog moest. Dan kun je wel op je strepen gaan staan, maar in de praktijk betekent zo’n situatie compromissen sluiten. Dus moest ik minstens twee keer zo hard werken om alles op tijd klaar te krijgen. Dat lukte, maar toen we in de vroege woensdagochtend weer van de helling afgleden, ging er van alles fout, waardoor ook die dag  toch nog enorm stressen werd. De dag erop was het noodweer en bleven we verwaaid liggen, terwijl ik met restklussen tussen schip en werfwerkplaats op en neer rende. Op vrijdag scheen de zon. We haalden opgelucht adem en startten de motor; in de middag voeren we Gouda weer binnen en hoefde ik alleen nog maar de puntjes op de i te zetten. Dacht ik.

De puntjes op de i, dat is in dit geval: een toiletpot weer op zijn plaats zetten, de buitenwaterspoeling opnieuw aansluiten en de afsluiter opendraaien. Klusje van niks, tijd genoeg, dus ruim de gelegenheid om alles rustig en netjes af te werken. Maar het spoelen van een toilet met buitenwater (mooie ecologisch verantwoorde oplossing waar je aan boord van een schip goede sier mee kunt maken) is geen sinecure. Moderne spoelstopconstructies voldoen niet, want die raken bij het minste vuiltje in het water al volledig van de leg. (Niemand beseft dat als Nederland overstapt op grijs water voor het spoelen van het sanitair, iets wat beslist een keer gaat gebeuren, dat al die honderdduizenden toiletten die keurig achter tegelmuurtjes zijn ingebouwd, dan weer kunnen worden afgebroken, omdat binnen de kortste keren de spoelstopinstallatie compleet ontregeld is.) Dus heb ik een spoelkraan met zo’n rode drijver aan een metalen arm geïnstalleerd, die bij een volle spoelbak de kraan dichtdrukt. Een systeem dat aan de meest simpele wetten van de fysica gehoorzaamt; ouderwets maar volledigfoolproof. Nadat ik in alle rust de verschillende onderdelen van de spoelbak weer netjes op hun plaats heb geschroefd, probeer ik de pomp vast uit. Die werkt prima en de bak stroomt vol. Tot zover loopt alles zo als het hoort: logisch. De stress in mijn lijf van vier dagen keihard buffelen maakt plaats voor ouderwets klusplezier. Nu nog het armpje weer aan de spoelstopkraan zetten. Armpje in het daartoe bestemde gleufje, asje erdoor, veerringetje ervoor, klaar. Maar het armpje glijdt niet lekker in de gleuf en het asje wil niet door de gaatjes. Net nog wel, nu niet meer. Zes pogingen verder de net moeizaam vastgedraaide kraan weer losgeschroefd. Ik kijk alles na, er is niets aan de hand. Het armpje schuift moeiteloos in het gleufje en glijdt lekker heen en weer, het asje past vlot door het gaatje, wat is het probleem? Helaas kan de kraan alleen zonder armpje worden vastgeschroefd, dus asje en armpje weer los, kraan vastschroeven, armpje in de gleuf, asje erdoor… weer niet. Ik raak bezweet, terwijl het buiten zwaar bewolkt is. Met een Maglite tussen mijn tanden schuif ik het armpje in de gleuf, de gaatjes zitten in elkaars verlengde, asje ervoor, maar opnieuw wil het er niet doorheen. Wel verd…  Mijn geloof in de fysica begint te wankelen. Weer zes pogingen verder de kraan toch nog maar eens losgeschroefd. Tussen mijn schouderbladen voel ik kramp opkomen. Met de kraan in de hand glijdt het armpje in de gleuf als… nouja. Geen tijd voor fantasieën, want ik ben nu in het stadium van hoorbaar binnensmonds vloeken aangeland. Kraan weer vastgeschroefd. Nu lukt het opeens wel! Met een zucht van verlichting schuif ik het veerringetje om het asje, waarbij het, o wonder, niet eens vrolijk tinkelend uit mijn vingers springt om ergens achter een onzichtbaar richeltje definitief onvindbaar te worden!  De logica van het leven komt weer langzaam op gang. Zo, nu de schakelaar nog opnieuw installeren, en klik. Niks. Niks? Niks. Klik, klik. Klikklikklik. Niks.

En opeens is het op. Alle stress van de afgelopen dagen komt weer boven. Het leven is niet logisch meer, het is een chaos en een ramp. Mijn vermogen om stoïcijns naar logische oplossingen te zoeken is volledig opgebruikt. Ik zak moedeloos in elkaar, nadat ik eerst een hele trits goden hartgrondig naar hun respectievelijke hellen heb gewenst.

Toen ik net aan mijn eigen schip begon te sleutelen maakte ik aan de lopende band dit soort situaties mee. Ondertussen ben ik ruim dertig jaar verder. Je zou dus verwachten dat ik er mee om heb leren gaan, maar echt, het went nooit. Inmiddels smijt ik allang niet meer in blinde woede de moersleutels door de machinekamer, maar soms wordt het gebrek aan logica op cruciale momenten me toch nog teveel. Zoals nu. Dan wil ik dat alles in mijn leven ook eens verloopt volgens het ‘normale’ stramien; gewoon, logisch. Je wordt geboren, je leert een vak… Zoals techniek logisch moet zijn. Techniek gehoorzaamt aan natuurkundige wetten die ons begrip vaak te boven gaan, maar op de ijzeren logica ervan valt niets af te dingen en worden dagelijks heel wat ingewikkelder zaken dan toiletspoelinstallaties gebouwd, die niettemin steeds weer feilloos aan de grondregels van de fysica gehoorzamen. Als het net werkte en er is niets veranderd, dan moet het nu ook werken. Pompje + 24 Volt = Volle Spoelbak. Van die dingen. Kanniemissen, totdat ik zelf onderdeel word van de vergelijking, dan gedraagt het universum zich opeens niet logisch meer en kan opeens alles wat normaal alleen in fabels en sprookjes kan.

Zulke voorvallen zijn, kortom, het ultieme bewijs dat er méér is tussen hemel en aarde dan alleen de wetten van de fysica. God bestaat, maar hij heeft een raar gevoel voor humor.